Assalamualaikum admin.

Tolong admin hide nama aku. Aku tak tahu dah kat mana nak luah. Dah terlalu lama aku simpan semuanya sendiri. Malam ni aku menaip dengan tangan menggigil.

Air mata aku jatuh tak berhenti… tapi hati aku dah mati rasa. Aku tak kuat dah. Aku cuma harap… bila aku tulis ni, aku dapat kekuatan.

Aku… seorang isteri, seorang ibu. Sekarang ni aku suri rumah sepenuh masa. Bukan sebab aku suka, tapi sebab suami aku yang paksa. Katanya, tempat aku cuma di rumah.

Dia tak suka aku kerja, katanya nanti aku lupa tanggungjawab aku. Aku akur… aku ikut semua cakap dia. Aku korbankan segalanya – cita-cita aku, kerjaya aku, hidup aku.

Tapi hakikatnya, semua tu alasan semata-mata.
Dia tak nak aku keluar kerja sebab dia nak aku duduk diam-diam, tak ganggu dunia dia. Dia nak aku jadi isteri yang tunggu dia balik.

Tapi makan minum aku, anak-anak? Aku terpaksa guna duit simpanan aku sendiri. Sampai sekarang, nak beli beras pun aku kena korek duit sendiri.

Bila aku tanya, dia cakap…
“Kalau kau nak duit aku, kau kerja. Aku cukup nak bayar rumah, kereta. Lebih jangan harap.”

“Hati Aku Dah Kering, Dah Kosong”

Tapi aku diam. Aku sabar. Aku fikir… mungkin satu hari dia akan berubah. Tapi rupanya tidak. Sepanjang 7 tahun aku kahwin, tak pernah sekali pun dia berhenti curang.

Aku dah tak boleh kira berapa kali aku kantoi dia bawa perempuan balik rumah. Bukan sekali dua… dah berkali-kali. Tapi aku telan. Aku maafkan. Aku fikir, demi anak-anak.

Dan kemuncaknya… beberapa hari lepas, Allah nak tunjuk depan mata aku sendiri.
Dia bawa balik kawan aku sendiri… perempuan yang aku percaya.

Perempuan yang aku selalu cerita masalah aku… rupanya dialah perempuan tu. Dan aku nampak dengan mata aku sendiri… di bilik kami. Atas katil tempat aku tidur dengan dia setiap malam. Suami aku atas badan kawan aku sendiri. Berpeluh-peluh. Macam dua-dua dah hilang malu.

Aku tak jerit. Aku tak maki. Aku tak tumbuk siapa-siapa. Aku cuma berdiri. Kaku.

Hati aku? Masa tu aku rasa… “Ya Allah… aku ni isteri ke, hamba?”

Airmata aku tak keluar pun masa tu. Mungkin sebab terlalu sakit… aku dah tak mampu nak menangis.

“Aku Hanya Tunggu Allah Angkat Rasa Sayang Aku Ni”

Sekarang ni… aku dah tak tahu apa aku rasa. Kosong. Aku mohon pada Allah siang malam…

“Ya Allah… kalau aku memang dah tak layak jadi isteri dia, kalau dia memang bukan jodoh aku… angkatlah rasa sayang aku pada dia ni.”

Sebab sekarang aku cuma hidup dalam rumah ni… tapi jiwa aku dah mati. Aku masak, aku kemas, aku jaga anak… semua atas nama tanggungjawab. Tapi dalam hati aku… dah tak ada apa.

Setiap malam aku terjaga… aku pandang dia tidur lena sebelah aku. Aku tanya diri sendiri…

“Kenapa aku masih di sini? Kenapa aku masih sanggup?”

Aku fikir anak-anak. Aku takut nak lepaskan… aku takut nak teruskan. Tapi sampai bila aku nak hidup macam ni? Sampai bila aku nak jadi orang bodoh yang terus dipijak?

“Apa Aku Patut Buat? Tolong…”

Warga maya… aku mohon… bagi aku semangat. Apa aku patut buat? Aku takut. Aku tak ada sesiapa. Aku tak ada tempat nak mengadu. Sekarang aku cuma minta… kalau aku masih kuat, aku nak keluar dari neraka ni. Aku nak anak-anak aku hidup dalam suasana yang lebih baik.

Aku nak tenang… aku dah penat. Dah terlalu penat. Aku cuma nak Allah tunjuk jalan.
Tolonglah… bagi aku kekuatan. Aku mohon.