Rindu Bukan Kepalang

Sepatutnya aku outstation dua minggu.

Aku dah janji kat isteri, balik nanti aku belanja dia dan anak jalan-jalan.

Tapi baru masuk minggu pertama, hati aku dah tak tenang.

Entah kenapa, rasa rindu tu jadi luar biasa.

Terbayang-bayang senyuman anak aku — baru setahun umur dia.

Dengar suara isteri aku dalam rakaman video anak pun, hati aku rasa sayu.

Aku buat keputusan — aku nak balik malam tu juga.

Tak kira dah, penat lelah aku sepanjang kerja siang tadi.

Dalam kepala aku cuma nak peluk anak dan tenung wajah isteri aku.

Sebab bagi aku, merekalah ‘syurga’ aku.


Perjalanan Balik Yang Sunyi

Aku drive seorang diri dari utara ke rumah kami.

Sepanjang jalan aku berangan…

Bayang muka isteri aku yang tunggu depan pintu, senyum bila nampak aku balik.

Anak aku pulak mungkin dah tidur — tapi aku rancang nak cium dia puas-puas malam ni.

Aku tengok jam… 12.50 malam.

Dalam 10 minit lagi aku sampai.


Rumah Yang Sunyi… Lampu Terpasang

Sampai depan rumah, aku pelik…

Lampu ruang tamu masih terpasang.

Selalunya kalau aku tak ada, isteri aku dah tutup semua lampu.

Aku buka pintu perlahan, hati aku rasa berdebar.

Tiba-tiba perasaan tak sedap menyelinap masuk.


“Sayang…?” Aku Panggil Perlahan

Sunyi. Takde suara balas.

Aku perasan ada kasut lelaki asing kat tepi pintu.

Jantung aku terus berdentum laju.

Aku jalan perlahan-lahan ke arah bilik tidur kami.

Bunyi kipas bilik berpusing perlahan…

Tapi aku dengar bunyi lain — suara orang bernafas laju.

Aku tolak pintu bilik sikit.


Dunia Aku Rasa Berhenti Sekejap

Aku nampak…

Seorang lelaki tengah atas badan isteri aku — dua-dua tak berpakaian, langsung takde seurat benang.

Bahu lelaki tu berpeluh, isteri aku pejam mata sambil bibir sambil ketap bibir.

Lelaki tu pegang erat pinggang isteri aku… seolah-olah itu bini dia.


Dan… Anak Aku Tengah Lena Kat Situ Juga

Sebelah katil, aku nampak anak aku tengah tidur lena dalam buaian.

Tangan kecil dia genggam mainan yang aku beli sebelum aku outstation hari tu.

Air mata aku jatuh masa tu jugak…

Kenapa anak aku kena tengok semua ni?

Kenapa masa aku tak ada, isteri aku sanggup buat benda macam ni depan anak sendiri?


Aku Tak Jerit… Aku Tak Mengamuk

Aku cuma berdiri kaku kat situ.

Lelaki tu nampak aku… terus terkejut, nak capai baju.

Isteri aku pun terkejut, terus tarik selimut tutup badan dia.

“Abang… tak… tak macam tu bang… Ina boleh jelaskan…”

Suara dia menggigil, tapi aku dah tak mampu dengar apa-apa.


“Anak Kita Tengah Tidur, Sayang…”

Aku cuma cakap ayat tu — suara aku tenggelam dengan esak sendiri.

Aku melangkah ke arah anak aku… aku usap kepala dia.

Anak yang aku bangga — anak yang aku sangka lahir dari cinta kami.

Tapi malam tu… aku mula persoalkan, anak ni betul ke darah daging aku?


Aku Tinggalkan Mereka… Aku Tak Boleh Tahan

Isteri aku merayu… melutut depan aku, peluk kaki aku.

“Abang jangan tinggal… abang maafkan Ina…”

Tapi aku dah tak nampak isteri aku malam tu…

Yang aku nampak cuma perempuan murah… dan lelaki hina.

Aku tarik tangan aku… aku tak sanggup.

Aku keluar dari bilik… aku tinggalkan rumah tu tanpa toleh belakang.


Malam Tu Aku Mati Dalam Diri Aku Sendiri

Aku drive entah ke mana… air mata aku jatuh tanpa henti.

Aku tengok jari aku… jari yang aku guna untuk suap isteri aku makan dulu.

Malam tu, semuanya jadi sia-sia.


Anak Aku… Siapa Sebenarnya?

Sampai hari ni…

Setiap kali aku teringat malam tu, dada aku sesak.

Anak aku… anak aku ke tu?

Atau anak jantan lain yang aku tak kenal?


Sekarang Aku Hidup Untuk Diri Aku

Aku failkan cerai.

Anak? Aku serahkan pada Allah… kalau dia anak aku, satu hari nanti dia akan cari aku.

Tapi aku takkan lupa malam tu — malam yang hancurkan seluruh hidup aku.

Aku cuma balik sebab rindu… tapi yang aku dapat, derita sampai mati.