Assalamualaikum.
Nama aku Rina.
Seorang isteri. Seorang menantu. Seorang ibu.
Dan setiap kali musim raya…
Aku bukan jadi tetamu.
Aku bukan jadi isteri manja.
Aku bukan jadi menantu kesayangan.

Aku jadi orang gaji. Full time. Tanpa gaji. Tanpa cuti.

Setiap Raya, Ulang Skrip Yang Sama

Sejak kahwin, tiap kali balik kampung suami, hati aku mula bergetar lain macam.
Bukan sebab rindu kampung halaman suami.
Bukan sebab excited nak makan ketupat.
Tapi sebab aku tahuโ€ฆ aku bakal masuk neraka kecil versi dunia.

Bangun pagi paling awal โ€” aku.
Tidur paling lewat โ€” aku.
Masuk dapur paling lama โ€” aku.
Yang lain?
Ada yang bersantai pakai pyjama, scroll TikTok sambil kunyah tart nenas.

Tolong?
โ€œKak Rina, tolong basuh ayam.โ€
โ€œKak Rina, nasi ni keras sangat, buat lain boleh?โ€
โ€œKak Rina, tolong kemas ruang tamu, nanti tetamu nak datang.โ€
โ€œKak Rina, lap meja tu cepat sikit, lauk nak hidang.โ€

Sumpah aku tak tahu aku ni menantu atau tukang cuci Watson.

Dan Suami Aku? Lagi Bagus.

Kerja dia senang.
Bagi arahan.
โ€œSayang, boleh tolong buat air untuk ayah?โ€
โ€œSayang, cepat sikit. Nanti malu kat orang tua.โ€
โ€œSayang, ambilkan songkok abang.โ€

Sayang… sayang… sayang…
Kalau aku robot, mungkin bateri aku dah meletup.
Tapi sebab aku isteri, aku diam. Aku sabar.

Tapi Raya Tahun Ni… Lain Cerita.

Tahun ni, anak aku dua orang. Kecil lagi.
Seorang menyusu badan. Seorang lagi jenis tak boleh berenggang.

Tapi aku tetap disuruh macam aku ada 8 tangan.
Satu tangan goreng ayam.
Satu tangan dukung anak.
Satu tangan kemas meja.
Satu tangan bancuh air.
Empat tangan lagi? Tak cukup. Aku pinjam hati sabar.

Kemuncaknya bila adik ipar aku boleh cakap:

โ€œKak Rina, kuih raya ni tak cukup ni. Buatlah sikit, malam ni ada tetamu.โ€

Aku diam.
Tapi dalam hati…

BOOM.

Malam Tu Aku Angkat Anak, Dan Aku Balik

Malam tu semua orang dah lena.
Tapi aku belum.
Aku baring. Mata pandang siling. Air mata turun macam bocor atap.

Aku bangun. Aku kemas baju anak-anak.
Aku peluk anak yang kecil. Yang besar aku kejut perlahan.

Aku bisik:
โ€œKita balik rumah ya, sayang.โ€

Aku tak kejut suami aku.
Aku tak kejut mentua.
Aku tak tinggal nota.
Aku cuma tinggal penyesalan.

Penyesalan sebab terlalu lama aku jadi tunggul.
Penyesalan sebab biar diri aku dipijak.
Penyesalan sebab biar mulut mereka suruh aku macam aku tiada harga.

Suami Call. Aku Tengok Je Skrin Menyala.

โ€œABANG CALLโ€
Skrin telefon menyala lima kali.
Aku tak angkat.
Tak perlu.
Kalau selama ni kau biar aku dilayan macam orang asing,
Hari ni biar aku betul-betul jadi orang asing.

Esoknya, Aku Hantar Satu Mesej

โ€œAbangโ€ฆ saya bukan orang gaji keluarga abang.
Saya bukan tukang masak, tukang cuci, tukang angkat maruah.
Saya isteri. Saya manusia. Saya ada hati.
Saya balik bukan nak tarik perhatian. Tapi nak selamatkan jiwa saya yang dah reput.โ€

Dan Aku Off Phone.

Aku peluk anak-anak. Aku buka tingkap.
Udara segar malam-malam di rumah sendiri jauh lebih nikmat daripada bau rendang di rumah mentua.

Kepada Isteri Di Luar Sana Yang Pernah Rasa Apa Aku Rasa

Kalau raya kamu hanya buat kamu rasa kamu tak dihargai,
Kalau kamu balik kampung suami tapi diri macam tak wujud,
Kalau kamu buat semua benda tapi tak ada sesiapa pun ucap terima kasih

Jangan biar diri kamu rosak hanya sebab nak nampak sempurna di mata orang.

Kita juga layak diraikan.
Kita juga layak duduk bersilang kaki makan biskut raya sambil gelak tengok drama TV3.

Dan kepada suamiโ€ฆ

Tolonglah. Sedar.
Kalau isteri kau mula diam masa raya,
Bukan sebab dia bahagia.

Tapi sebab dia tengah memilih โ€”
Nak sabarโ€ฆ atau nak pergi.