Assalamualaikum Admin,

Kalau sudi… tolong siarkan. Bukan untuk raih simpati… cuma aku nak luah… nak lepaskan segala rasa yang aku pendam sejak arwah suami pergi. Moga siapa pun yang baca… ambil pengajaran. Hargailah pasangan selagi mereka masih ada.

Dari Sakit, Aku Redha – Aku Isteri Yang Setia

Awal perkahwinan… aku diuji. Belum pun sempat rasa nikmat jadi isteri, Allah uji aku dengan sakit suami. Kakinya dimasukkan besi, tak mampu berjalan. Aku uruskan semuanya.

Tak ada rungutan, tak ada keluhan. Aku suap makan, aku cebok, aku cuci luka, aku kemas rumah. Semuanya aku buat sendiri. Aku anggap itu ujian… aku sabar, aku ikhlas.

Setahun kemudian, Allah bagi nikmat. Dia sembuh. Boleh kerja, bawa lori… Hidup kami berubah. Dari sewa bilik, dapat duduk rumah sewa, ada kereta, ada motor. Walau tak mewah, tapi aku bahagia… sebab kami sama-sama usaha.

Masuk Tahun Ke-3, Allah Uji Lagi – Kali Ini Aku Tewas

Tahun ke-3… aku diuji lagi. Kali ni lebih berat. Dia mula sakit kepala teruk. Muntah, pening… makan tak lalu, tidur tak lena. Aku pula baru kerja, anak baru setahun lebih… aktif… langsung tak reti diam.

Bayangkan balik kerja penat, rumah bersepah, kain baju bertimbun. Nak masak, nak layan anak, nak jaga suami. Kadang-kadang aku rasa… aku ni isteri ke… atau pembantu rumah?

Dia pulak berubah macam budak-budak. Sekejap ingat, sekejap lupa. Kencing merata-rata. Bila tanya, dia salahkan anak.

Aku… manusia biasa. Aku mula mengungkit. Aku marah-marah. Aku tengking dia depan anak. Tapi dia diam… dia pandang aku… aku tak tahu apa dia rasa. Aku cuma nampak mata dia kosong… seolah-olah dia redha kena marah.

Doktor Sah Dia Kanser Otak – Luluh Jantung Aku

Bila aku dah tak tahan, aku ajak pergi check. Satu hospital ke satu hospital. Sampai 5-6 kali check… barulah doktor sahkan… dia ada kanser otak.

Air mata aku jatuh depan doktor. Aku pegang tangan dia… aku menangis. Tapi dia diam. Cuma senyum sikit. Katanya, “Takpe… abang okay… jangan nangis.”

Tapi aku? Aku tak sekuat dia. Aku tetap marah-marah. Aku tetap mengungkit. Macam tak ada perasaan. Ya Allah… aku teruk sangat waktu tu.

Hujung Nyawa Dia… Aku Masih Marah

Dia masuk wad. 3 minggu dalam hospital. Aku? Aku tetap layan dia macam tak ada perasaan. Marah… tengking… cakap lepas. Kadang aku cakap, “Kalau kau nak mati… mati je lah!”

Astaghfirullah… aku menyesal. Tapi masa tu aku penat. Aku tertekan. Duit tak ada. Kerja tak ada. Anak lagi… macam mana aku nak survive?

Tapi dalam wad tu… dia nampak sihat. Ubat kuat… selera makan naik. Apa yang hospital bagi, tak cukup. Aku belikan lagi makanan dari kantin. Dia cakap… “Sayang… abang lapar.” Aku belikan… aku suapkan.

Sampai satu masa… doktor suruh buang besi kat kaki untuk buat MRI otak. Baru tahu… jangkitan kuman dah mula merebak. Dari kaki… ke paru-paru. Operasi otak tak sempat. Dia pergi… seminggu sebelum Raya Haji.

Dia Pergi… Aku Hilang Segalanya

Patutlah masa tu dia asyik ulang… “Abang nak balik kampung Raya Haji ni…” Rupanya itu tanda-tanda… Allah nak ambil dia.

Allah… aku menangis sungguh-sungguh. Dia… suami aku… ayah kepada anak aku… orang yang selama ni aku hina, aku tengking… dia pergi… dalam keadaan aku masih marah.

Hari ni… 40 hari dah arwah pergi. Aku rindu. Aku rasa berdosa sangat. Kalau aku tahu… aku akan cium dia hari-hari… aku akan suap dia elok-elok… aku akan peluk dia… aku akan minta maaf hari-hari.

Tapi sekarang? Aku cuma mampu hadiahkan Al-Fatihah. Semoga Allah ampunkan aku. Semoga Allah ampunkan dia.

Pesanan Aku… Hargailah Pasangan Selagi Masih Bernyawa

Kita tak tahu bila Allah nak tarik orang yang kita sayang. Jangan jadi macam aku. Bila hilang… baru menyesal. Bila hilang… baru rasa… Allah… betapa aku sayang dia.

Al-Fatihah untuk arwah suami aku. Terima kasih, abang… sebab jadi suami, jadi ayah yang baik… Walau aku kejam… abang tetap senyum… sampai akhir nyawa.

– Seorang Isteri Yang Rindu Suaminya di Alam Sana –