Nama aku Aina. Anak tunggal. Ayah dah lama meninggal — waktu tu aku baru tingkatan 3. Sejak tu, mak jadi segalanya. Mak besarkan aku sorang-sorang. Aku nampak pengorbanan dia. Aku nampak tangan kasar tu berubah jadi tangan kuat yang cari rezeki.
Mak tak kahwin. Tak pernah bawa mana-mana lelaki datang rumah.
7 tahun mak menjanda. Dan aku bangga.
Beberapa Hari Sebelum Raya, Aku Buat Drama — “Mak, Aina Tak Dapat Cuti.”
Aku kerja jauh. Mak di kampung.
Beberapa hari sebelum raya, aku call.
“Mak… Aina tak dapat cuti. Raya ni Aina tak balik.”
Mak senyap. Tapi aku dengar dia telan air liur, kuat.
“Takpe la… kerja tu amanah.”
Sedangkan hati aku dah rancang. Balik malam raya. Bagi mak peluk aku waktu subuh. Biar dia terharu. Biar dia tahu, anak dia tak pernah lupa.
1 Pagi. Aku Sampai Depan Rumah. Semua Gelap. Tapi Ada Satu Lampu Bilik Masih Menyala.
Aku parking jauh sikit. Bawa beg perlahan-lahan. Masuk rumah pakai kunci spare yang mak selalu letak kat bawah pasu.
Sunyi. Tapi nyaman. Bau kampung. Bau rumah mak.
Aku terus ke bilik mak. Nak peluk dia.
Nak bisik,
“Mak, Aina balik…”
Tapi… pintu tak berkunci.
Bila Pintu Terbuka… Dunia Aku Rasa Macam Berhenti.
Mak aku — mak yang aku sujud depan dia, yang aku bangga selama ni — sedang baring atas katil.
Tanpa baju.
Dan ada seorang lelaki… juga tak berbaju.
Dia nampak aku dulu. Dia terus bangun. Terkocoh pakai kain.
Mak terkejut.
“Aina?! Astaghfirullah! Mak… Mak boleh jelaskan…”
Tapi aku dah tak boleh dengar apa-apa.
Air Mata Aku Jatuh. Tapi Hati Aku Lebih Pedih Dari Mana-Mana Luka Pernah Aku Rasa.
Aku duduk. Di luar bilik. Tangan masih pegang beg baju.
Air mata turun tak henti.
Mak keluar. Pakai selendang. Suara serak.
“Mak minta maaf. Dia kawan mak. Mak sunyi Aina… mak tak sangka…”
Aku pandang mak.
Mak yang selama ni aku sanjung.
Mak yang selalu cakap:
“Jaga maruah. Jangan buat benda yang malukan keluarga.”
Tapi malam ni, mak yang jatuhkan segalanya.
Aku Bukan Marah. Aku Cuma Kecewa. Terlalu Kecewa.
Mak peluk aku. Tapi aku kaku.
“Mak… kenapa mak tak pernah cerita? Siapa lelaki tu? Dah nikah ke belum?”
Mak senyap.
Mak tunduk.
Dan waktu tu aku tahu… mak aku dah jauh tersesat.
Aku Tak Bising. Aku Tak Jerit. Aku Hanya Diam. Sebab Hati Aku Dah Terlalu Luka Untuk Marah.
Aku tak cerita kat sesiapa. Tak call sesiapa.
Cuma baring di ruang tamu. Pegang bantal. Tutup muka.
Esok pagi bangun, aku kemas barang. Aku salam tangan mak.
“Selamat Hari Raya, Mak. Maaf zahir batin.”
Mak peluk aku. Tapi aku tak peluk balik.
Aku Bawa Luka Balik Ke Bandar. Dan Sejak Itu… Aku Tak Pernah Balik Kampung Lagi.
Sampai hari ni… dah 2 tahun. Aku masih tak balik.
Mak ada call. Ada mesej. Tapi aku tak mampu.
Aku bukan buang mak. Aku cuma belum cukup kuat untuk maafkan.
Aku masih simpan mak sebagai wanita hebat dalam ingatan aku.
Aku cuma tak sanggup lihat versi baru mak yang aku tak kenal.
Untuk Mak Yang Aku Sayang… Kalau Mak Rasa Mak Sunyi, Kenapa Tak Cerita Pada Aina?
Aku anak mak.
Aku sanggup carikan teman, bantu, atau paling kurang dengar luahan mak.
Tapi mak pilih untuk sorok.
Dan yang lebih perit — mak pilih jalan dosa.
Warga netizen. Aku Buntu. Aku Nak Maafkan Mak. Tapi Bayangan Malam Raya Tu Masih Segar Dalam Kepala.
Doakan aku kuat.
Doakan mak aku kembali ke jalan yang dulu — jalan maruah, jalan mulia.
Aku tak tahu kalau malam tu mak hanya ‘terlanjur’. Atau dia memang dah terlalu hanyut.
Aku rindu mak…
Tapi aku lebih rindu versi mak yang dulu.