Senyap itu bukan bodoh. Diam itu bukan rela.
Namaku Fikri. Seorang suami biasa. Tak kaya, tak hensem macam hero Korea, tapi cukup tangan kaki, cukup tulang belakang untuk jadi tempat sandar seorang isteri.
Kami kahwin lepas 2 tahun bercinta. Zaman bercinta tu, macam drama pukul 7 — manis sampai boleh kencing pun rasa gula. Isteri aku, Aina, kawan satu tempat kerja. Dia pandai, cantik, ceria. Kalau dia gelak, semua orang rasa bahagia. Dan aku antara yang paling bangga sebab dia pilih aku.
Kawan-kawan selalu kata,
“Fik, kau ni untung dapat Aina. Dia ramai peminat kat U dulu.”
Aku cuma senyum. Aku percaya pada takdir. Lagipun, masa akad nikah hari tu, dia tengok mata aku sambil ucap “Saya terima…” – aku percaya, itu cinta.
Rumah Kecil, Bahagia Besar
Tahun pertama kahwin, semua benda nampak comel. Pergaduhan pun manja. Kalau dia merajuk, aku belikan cekodok pisang dan susu coklat. Kami tidur rapat macam filem kartun.
Aku kerja bahagian IT. Dia akauntan. Gaji dia jauh lebih besar, tapi dia tak pernah banding. Itu yang buat aku rasa dihargai. Sampai satu hari… aku perasan dia mula berubah.
Bermula Dengan ‘Tertinggal Password’
Entah kenapa naluri aku makin kuat rasa tak kena. Aina makin sibuk. Kadang balik lewat. Katanya “closing account” — bulan-bulan closing pun sampai pukul 12 malam?
Hari tu, dia tinggal laptop dia terbuka. Email masih login. Aku bukan nak intip, tapi macam Allah izin aku nampak sendiri — email dia dengan “Ammar – Ex U”.
Ayat-ayatnya tak keterlaluan, tapi cukup buat hati aku bergegar:
“Rasa kita tak pernah mati, kan Mar?”
“Nanti kita jumpa ye, just nak cerita…”
Aku tak tuduh. Aku tak marah. Aku diam. Malam tu aku peluk dia kuat-kuat. Dalam pelukan tu, aku doa kuat-kuat dalam hati:
“Ya Allah, kalau benar dia dah tak sayang aku, tolong aku lepaskan dia dengan redha. Tapi kalau masih ada cinta, ikatkan semula hati kami.”
Tapi Malam Tu, Doa Aku Tak Tertunai…
3 hari lepas, aku terima panggilan yang buat jantung aku beku.
“Encik Fikri, isteri encik ditahan bersama seorang lelaki di hotel…”
Aku tergamam.
Hotel? Lelaki?
Aku pecut ke sana. Sampai je, aku nampak Aina duduk di sofa balai agama. Tenang. Tak menangis. Tak malu. Si Ammar duduk sebelah dia. Macam pasangan bulan madu.
Pegawai sergah aku,
“Ni encik suami? Kami tangkap mereka dalam bilik, berkunci dari dalam.”
Aku cuba pegang tangan Aina. Dia tarik tangan. Tak tengok muka aku pun. Aku tanya pelan-pelan,
“Kenapa Aina…?”
Jawapan dia?
“Saya tak bahagia, Fik. Dengan awak, saya rasa kosong. Saya sayang dia. Dari dulu pun saya tak lupakan dia.”
Aku Yang Menangis, Bukan Dia
Lelaki mana yang sanggup dengar tu semua tanpa pecah? Tapi aku tak jerit. Aku tak tumbuk Ammar. Aku tak maki Aina.
Aku cuma menangis.
“Kalau kau pernah rasa cinta kita tu benar, Aina… tolong jangan buang macam ni je. Aku boleh terima kau balik. Aku boleh maafkan. Tapi tolong jangan lari dari perkahwinan ni.”
Tapi dia senyum sinis dan kata,
“Saya dah penat pura-pura. Selama ni pun saya cuma bertahan sebab simpati.”
Lucunya, Aku Masih Mahu Dia Balik
Kawan-kawan aku semua marah. “Fik, dia hina kau. Dia curang. Dia main belakang kau. Kau masih nak dia balik?!”
Aku gelak kecil dan jawab,
“Sebab dia isteri aku. Sebab aku suami dia. Aku tak kahwin sebab dia sempurna. Aku kahwin sebab aku nak bersama dia waktu baik… dan waktu dia tersesat.”
Aku Tak Tahu Ending Kami
Sekarang dah masuk hari kelima dia tak balik. Rumah ni sunyi. Tudung dia kat tempat gantung masih berbau syampu. Gincu dia masih dalam beg tangan yang tertinggal.
Anak kucing yang dia sayang, Momo, asyik tunggu depan pintu.
Aku masih tunggu dia balik. Masih percaya dia akan balik.
Kalau pun satu dunia tak faham kenapa aku masih tunggu isteri yang curang — tak apa.
Aku cuma harap satu hari nanti, bila dia duduk sorang-sorang, bila dia sedar yang dunia luar bukan seindah bayangan cinta kampus… dia akan teringat satu nama.
Fikri.
Suami yang tak sempurna. Tapi cintanya tak pernah habis.