Orang sekeliling pun selalu puji — kita pasangan bahagia.
Tak pernah aku sangka, senyuman kau yang dulu untuk aku… hari ini dah jadi milik orang lain.
Hari-hari kau hantar aku ke kerja, peluk cium aku sebelum keluar rumah.
Tiap malam kau temankan aku makan, layan aku bercerita pasal kerja, pasal anak-anak.
Bahagia kita sederhana, tapi cukup sempurna.
Kemalangan yang Ubah Segalanya
Satu hari, semuanya hilang sekelip mata.
Kemalangan waktu balik kerja — langgar lori dari tepi.
Kaki kanan aku hancur.
Doktor kata, aku mungkin takkan jalan normal sampai bila-bila.
Waktu aku terbaring di hospital, aku nampak kau tahan air mata.
Aku tahu kau cuba kuat… tapi sejak dari situ aku rasa,
cinta kau mula longgar.
Bermula Jarak Di Antara Kita
Lepas aku discaj, kau bawa aku balik rumah.
Tapi rumah tu dah rasa asing.
Kau mula tidur berasingan — katanya takut aku tercedera lagi.
Aku faham, aku diam.
Tapi bila malam ke malam berlalu, kau makin jauh.
Nak pegang tangan aku pun kau berat.
Nak duduk makan sebelah aku pun kau malas.
Aku merangkak dengan tongkat,
Kau pula makin laju berjalan ke depan.
Kau malu dengan keadaan aku.
Outstation Jadi Alasan
Lepas sebulan dua, kau mula cakap kerja makin banyak.
Outstation sana-sini.
Tiap kali aku ajak video call, kau letih.
Tiap kali aku rindu, kau marah.
Aku tanya kau dekat mana, kau cuma balas,
“Kerja bang, jangan susah-susah fikir.”
Sedangkan aku tahu, kerja kau tak sampai macam tu pun.
Tapi aku diam… Aku takut nak dengar kebenaran.
Aku Sedar, Kau Dah Ada Orang Lain
Satu hari, aku dengar sendiri — kawan pejabat kau cakap,
“Kau memang dah lama dengan dia. Kau je tak nak cakap.”
Masa tu, aku terdiam.
Hati aku remuk —
Rupanya sebab aku tempang,
Kau cari bahu lain untuk kau sandar.
Aku tak marah.
Aku cuma pandang cermin —
“Patutlah dia tak nak dah dekat dengan aku.”
Kaki Aku Tempang, Hati Aku Lagi Parah
Hari ni aku belajar bangun sendiri.
Aku tak harap dah kau papah aku macam dulu.
Aku hidup untuk anak-anak.
Aku dah sedia kalau satu hari kau balik, minta dilepaskan.
Cuma satu aku minta,
Kalau kau bahagia nanti… jangan ajar anak kita benci aku.
Sebab walau cacat macam mana pun aku,
Aku masih ayah dia…
Aku masih suami yang dulu kau cinta,
Walau aku tahu, kau dah tak anggap aku siapa-siapa.
Aku Redha, Tapi Aku Takkan Lupa
Hari ini, aku duduk sorang depan rumah.
Tongkat aku sebelah kanan, air mata aku jatuh tak berhenti.
Aku doa satu je…
Kalau kau baca ni,
Ketahuilah, aku maafkan semuanya.
Aku redha jadi beban dalam hidup kau.
Tapi kenangan kita…
Akan tetap aku bawa sampai aku mati.
– Suami Tempang, Hati Luka