Aku Anak Lelaki, Tapi Hati Aku Paling Luka

Nama aku Iqbal.
Umur aku baru 17 tahun.
Ayah aku arkitek — selalu keluar awal pagi, balik lewat malam.
Ibu pula suri rumah.
Ramai kata aku bertuah — sebab ibu duduk rumah, boleh jaga makan pakai semua.

Tapi tak siapa tahu…
ada satu hari yang ubah seluruh hidup aku.

Hari aku tengok sendiri,
ibu yang aku sayang,
masuk hotel… dengan lelaki lain.


Hari Yang Tak Sepatutnya Aku Keluar

Hari tu ayah keluar ke Johor — projek baru katanya.
Ibu kata nak ke pasar.
Aku lapar, jadi aku keluar kejap naik motor nak beli nasi lemak.

Lalu depan satu hotel bajet — aku terkejut sebab aku nampak kereta kami park depan.

“Eh… mak?”

Aku berhenti jauh sikit. Aku tengok betul-betul.
Ya Allah… memang betul.
Mak aku.
Tapi yang buat dada aku pecah —
lelaki yang teman dia masuk hotel tu… adalah jiran kami sendiri. Pakcik Halim.


Aku Jadi Patung Dekat Atas Motor

Aku tak bergerak. Tak bernafas. Tak tahu nak fikir.
Aku tengok pintu hotel tu tertutup…
dan aku masih kat situ, tangan aku menggigil, hati aku sesak.

Mak… kenapa?

Ayah tengah kerja siang malam… baju pun belum sempat basuh.
Tapi mak senyum masuk tempat yang sepatutnya kami takkan jejak.


Aku Balik… Tapi Rumah Dah Rasa Lain

Malam tu mak balik macam biasa.
Masak macam biasa.
Tanya aku nak makan apa, senyum macam tak ada apa berlaku.

Tapi aku tak boleh pandang mata dia.
Aku rasa bersalah.
Padahal yang salah… bukan aku.

Aku cuma anak yang tahu benda yang sepatutnya tak patut aku tahu.


Ayah Masih Sibuk Bina Rumah Impian Kami

Minggu tu ayah balik.
Dia bawa pelan rumah impian — katanya nanti nak bina atas tanah pusaka.

“Ni bilik Iqbal. Luas sikit sebab anak lelaki,”
katanya bangga sambil tepuk bahu aku.

Aku nak menangis.
Sebab aku tahu… rumah tu mungkin dibina atas pengorbanan,
tapi yang duduk dalamnya… mungkin cinta yang dah curang.


Dilema Seorang Anak

Aku pernah tulis dalam nota —
“Patut ke aku bagitahu ayah?”

Tapi aku koyak nota tu.
Sebab aku tahu… sekali aku buka mulut, rumah ni akan runtuh.
Bukan rumah kayu… tapi rumah jiwa kami semua.

Dan aku sayang ayah.
Terlalu sayang sampai aku tak sanggup tengok dia jatuh… sebab perbuatan orang yang dia cintai.


Sekarang dah 3 bulan sejak hari tu.
Aku masih diam.
Tapi aku tak boleh lupa.

Setiap kali ibu senyum… aku terbayang hotel tu.
Setiap kali ayah peluk ibu… aku rasa dada aku dihimpit.

Aku anak lelaki.
Tapi aku juga anak yang paling luka.
Sebab aku bukan cuma hilang kepercayaan pada mak…
aku juga hilang kepercayaan pada kasih yang aku sangka kekal selamanya.