Assalamualaikum admin… aku cuma nak luah.
Untuk kaum Hawa yang masih rasa diri lemah, bacalah cerita aku ni sampai habis.
Sebab dulu, aku pernah jadi perempuan yang terlalu sabar — sampai aku lupa nilai diri aku sendiri.


6 Tahun Jadi Isteri, Tapi Tiap Hari Aku Hanya Tahu Menangis Dalam Bilik

Masa mula kahwin, aku kerja. Tapi bila anak dah ramai, aku ambil keputusan berhenti.
Aku fikir — anak-anak lebih penting. Aku nak jadi ibu yang ada depan mata mereka.

Tapi itu silap aku.

Sejak aku jadi suri rumah, tiap hari aku kena sindir.
Suami aku kata aku menyusahkan. Pantang salah sikit, aku dimaki.
Kata dia, aku tak bagi apa-apa — cuma makan duit dia.

Mak mentua aku? Jangan cerita.

“Tak kerja pun tahu nak melawa. Habiskan duit laki je.”
Tapi bila aku tak melawa?
“Serabai! Duduk rumah macam orang takde laki.”

Aku pendam. Aku sabar. Aku takut nak lawan. Aku fikir — aku ni menantu.
Takkan aku nak jadi kurang ajar? Tapi tiap malam… aku menangis dalam diam.


Aku Redha Dihina… Tapi Tuhan Tak Buta

Satu hari, sambil menyusu anak kecil, aku cari peluang kerja dari rumah.
Aku mula ambil anak asuhan. RM600 sebulan — aku simpan setiap sen.
Dua tahun aku buat kerja tu, sampai akhirnya aku guna duit simpanan tu…

Aku ambil lesen.
Aku hidupkan semula kereta buruk arwah ayah aku.
Dan aku bangkit — dalam diam.


Dari Google Resepi Kuih… Sampai Aku Menangis Sebab Dapat Pelanggan Pertama

Aku belajar buat kuih. Mula dari gagal. Hangit. Masin. Tak jadi.

Tapi aku tak putus asa. Aku cari kedai untuk letak kuih, sambil dukung anak kecil.
Aku ulang-alik hantar anak sekolah. Aku merayau satu kampung,
berbekal harapan dan sebekas kuih yang belum tentu orang nak beli.

Aku bukan suri rumah biasa lagi.
Aku peniaga kecil dengan semangat yang besar.


Tapi Semua Tu Aku Diam. Aku Tak Pernah Cerita Kat Siapa. Termasuk Suami Sendiri.

Aku diam sebab aku tahu —
satu hari nanti, Allah sendiri akan tunjuk siapa yang sebenarnya beban.


Hari Mil Aku Tuduh Aku Jalang Depan Muka Suami — Aku Naik, Aku Bangun, Aku Bersuara!

“Kau ni betina jalang! Ke sana ke mari pakai kereta buruk cari jantan!”

Aku pandang dia. Dan untuk pertama kalinya, aku tak tunduk. Aku berdiri.

“Kalau kau dah menyampah sangat dengan aku…
Cakap kat anak kau, cerai aku sekarang jugak.”

Suami aku, tanpa fikir, lafazkan cerai.

Tapi waktu tu… hati aku dah lama cerai dia.
Dan tak setitik pun air mata aku jatuh.


Sekarang, 5 Tahun Aku Menjanda. Tapi Hidup Aku… Lebih Bernilai Dari Waktu Aku Bergelar Isteri.

Aku beli rumah kecil. Aku beli kereta baru.
Aku besarkan anak-anak dengan tangan aku sendiri —
tanpa ayah, tapi penuh kasih sayang.

Bekas suami? Datang jenguk selepas bertahun menghilang.
Konon rindu anak-anak. Konon kesian.
Tapi bila aku tengok muka dia…

“Anak aku cukup makan, cukup pakai. Dan cukup kasih sayang.

Yang dia tak cukup… cuma ayah yang tahu menghargai.”


Pesan Aku Buat Kaum Hawa:

Jangan takut nak bangkit.
Jangan fikir anak tu perlukan bapa yang memukul ibunya.
Jangan fikir sabar tu bermakna diam dibelasah.

Isteri bukan hamba. Isteri bukan boneka.
Kalau dia tak tahu hargai kau — kau belajar hargai diri sendiri dulu.

Dan hari ni, aku hidup bahagia.
Bukan sebab aku kaya…
Tapi sebab aku bebas dari manusia yang pernah buat aku rasa aku tak berharga.