Malam Tu, Aku Menangis Sampai Tercekik Nafas
Aku ingat lagi malam sebelum akad.
Aku duduk di penjuru bilik, tangan menggeletar, tudung pun entah ke mana.
Air mata tak berhenti mengalir.
Aku tak pernah kenal dia. Tak pernah bercinta. Tak pernah berbual.
Tapi esok… aku akan jadi isteri kepada lelaki yang sebaya ayah aku sendiri.
“Ayah tak ada pilihan, nak. Kalau tak kahwin, ayah mungkin masuk penjara.”
Itu ayat yang ayah ulang.
Hutang ayah RM90 ribu. Ayah berhutang dengan ceti haram. Dan lelaki tu… sudi bayar kalau aku sudi kahwin.
Aku Cakap “Aku Benci Ayah”, Tapi Ayah Diam Saja
Waktu aku cakap aku benci dia,
ayah tunduk. Tak jawab.
Mak cuma peluk aku dan cakap…
“Reda lah, nak. Nanti Allah bagi hikmah.”
Tapi aku tak nampak apa-apa pun yang boleh dinamakan hikmah.
Sebab masa aku duduk di pelamin…
suami aku duduk di sebelah, pegang tongkat, senyum tanpa rasa.
Dan aku… hanya senyum untuk kamera.
Dalam hati aku sumpah seluruh dunia.
Selepas Kahwin, Aku Jadi Orang Lain
Aku pindah masuk rumah besar.
Ada kolam. Ada dapur luas. Ada bilik lebih lima.
Tapi tak ada cinta.
Aku tidur asing. Aku tak layan.
Aku mula gunakan duit dia perlahan-lahan.
“Sayang nak iPhone?”
“Boleh.”
“Sayang nak pergi shopping?”
“Transfer dulu, nanti saya keluar.”
Setiap sen aku minta, dia beri.
Dan setiap kali dia tanya kenapa tak pernah balas sayang,
aku cuma senyum sambil tutup pintu bilik.
Aku Tak Hubungi Keluarga — Sebab Aku Tak Nak Kembali Ke Dosa Lama
Bulan pertama, mak call.
Aku tak angkat.
Bulan kedua, ayah WhatsApp, tanya khabar.
Aku cuma baca — tak balas.
Tahun pertama berlalu.
Rumah aku makin penuh dengan barang branded.
Tapi telefon aku tak pernah ada satu mesej pun dari kampung yang aku nak balas.
“Ayah sakit… tolong balik tengok dia.”
Aku baca.
Tapi hati aku masih keras.
Dulu aku menangis nak elak perkahwinan ni…
Tapi ayah tetap tolak aku ke dalam sangkar.
Sekarang bila sangkar tu emas,
jangan harap aku nak hulur kunci balik.
Tahun Ketiga — Ayah Datang Ke Pagar Rumah Aku
Suatu pagi, pengawal rumah panggil.
“Puan… ada pak cik tua tunggu luar pagar. Katanya ayah puan.”
Aku keluar.
Dan aku nampak ayah — rambut dah banyak putih.
Tangan dia pegang surat. Surat mohon bantuan dari zakat — ditolak.
Dia datang bukan nak jumpa cucu.
Bukan nak peluk aku.
Tapi nak pinjam duit dari anak yang dulu dia tolak ke pelamin tanpa tanya rasa.
Aku Cakap Baik-Baik, Tapi Ayat Tu Buat Dia Tunduk
Aku berdiri depan pagar.
Tak buka pintu.
“Ayah datang sini sebab duit? Bukan sebab rindu?”
Ayah tunduk.
Aku sambung,
“Dulu ayah jual maruah anak sendiri sebab hutang. Sekarang Allah bayar balik perlahan-lahan. Tapi maaf ayah… saya bukan bank macam suami saya. Saya tak keluarkan loan tanpa faedah.”
Penutup: Dulu Aku Menangis Tak Mahu Kahwin. Sekarang Aku Tersenyum Dalam Sunyi.
Suami aku sekarang tak banyak cakap.
Tapi dia jaga aku lebih dari seorang kekasih.
Dia pernah bisik,
“Saya tahu awak kahwin saya sebab terpaksa. Tapi saya doa satu hari awak akan ikhlas.”
Dia akhirnya bongkar kenapa dia nak kahwin dengan aku. Katanya dia nak selamatkan aku. Kalau bukan dia yang tolong ayah bayar hutang, aku akan dijual kepada ceti haram tu.
Dan aku…
walaupun belum cinta penuh,
aku belajar bahagia dengan lelaki yang tak pernah tipu aku, walaupun dia tak romantik.
Sedangkan ayah aku — lelaki pertama dalam hidup aku —
buat aku rasa diri ni tak lebih dari gadaian untuk hutang.