Aku anak tunggal. Abah dah lama pergi, sebelum aku sempat kenal apa itu kasih seorang ayah. Sejak kecil, maklah dunia aku. Dia kerja apa saja — bersawah, jual kuih, cuci rumah orang — semua demi aku. Kadang aku nampak tangan dia luka, kulit terkopek, tapi senyum dia tak pernah hilang. Katanya, “Asalkan kau senang, mak tak kisah susah.”
Masa aku nak kahwin dulu pun, dia jual gelang dan rantai yang dia simpan sejak muda. Semua hasil titik peluh dia, tapi dia hulur tanpa ragu. Katanya, “Mak tak banyak, ni je mak mampu bagi.” Masa tu aku janji dalam hati, apa pun jadi nanti, aku takkan biar mak susah.
Tapi janji tu rupanya diuji bila mak jatuh sakit. Strok sebelah badan. Mak yang dulu lincah, sekarang cuma mampu terbaring. Aku ambil keputusan bawa mak tinggal dengan kami. Rumah kecil, tapi aku fikir tak apa, janji mak dekat mata aku. Tapi suami aku tak setuju. Katanya rumah sempit, nanti menyusahkan. Aku pujuk, aku rayu. Seminggu pertama, aku buat semua sendiri — urus mak, urus anak, urus rumah, urus dia. Tapi makin lama, suami aku makin dingin. Dia tak senyum, tak tegur, makan pun tak berselera. Bila aku tanya, dia cuma kata, “Abang penat.” Tapi aku tahu, bukan penat kerja — penat tengok mak.
Malam tu, waktu aku tengah suap mak makan bubur, dia datang dan bagi kata dua. Katanya, kalau aku nak terus jaga mak, hantar mak ke rumah orang tua. Kalau aku nak terus jadi isteri dia, jangan bawa mak balik rumah ni lagi. Dunia aku berhenti sekejap. Nafas aku tersekat. Macam mana seorang suami boleh sanggup suruh isteri dia buang mak sendiri?
Malam tu aku tak tidur. Aku pandang wajah mak yang lena. Ada garis halus di tepi mata, ada kedut yang dulu aku selalu tepuk-tepuk waktu kecil. Aku teringat semua pengorbanan dia. Dia tak pernah minta apa-apa pun dari aku. Cuma nak aku bahagia. Tapi kalau bahagia aku bermakna mak aku terbuang… aku tak sanggup.
Esoknya aku kemas barang. Tapi bukan barang mak. Barang aku. Aku tinggalkan rumah tu dengan hati yang pecah. Suami aku tak halang, mungkin sebab egonya lebih tinggi dari kasihnya. Aku bawa mak, kami duduk rumah sewa kecil di pinggir bandar. Tak besar, tapi cukup untuk dua jiwa yang saling memerlukan.
Setiap pagi aku suapkan mak bubur, macam dulu dia suapkan aku waktu kecil. Kadang air mata aku jatuh tanpa sedar. Tapi kali ni, bukan sebab menyesal. Sebab aku lega. Aku mungkin kehilangan suami, tapi aku tak kehilangan syurga.
Aku pilih mak. Sebab dari dulu, cuma dia yang tak pernah suruh aku memilih.
